Üst katta oturan Mimì’nin mum ışığının sönmesiyle yardım isteyeceği Rodolfo ile hayatları kesişir. Birbirlerine aşık olmuşlardır ve iç dünyalarındaki karmaşalar, çatışmalar ve gelgitler gün yüzüne çıkmaya başlar. İşin içine bir öteki girince işler değişir sanki. Ne de olsa “aşk bir şömine gibidir” ve sürekli alevlendirmek gerekir. İster sevgi ile olsun ister çatışmalar üzerinden. Belki de Mimì’nin yalnızlığı ve Rodolfo’nun içindekileri aktarma isteği üst üste gelir ve bir ilişki üzerinde birleşir. İçlerindeki boşluk dolmaya başlar adeta. Hayattan hiç alamadıları sıcaklığı verirler birbirlerine. Fakat bu sıcaklık Mimì’ye yetmez ve zaman geçtikçe ince hastalığa yakalandığı öğrenilir. Belki de bir yanıp bir sönen o mum ışığı Mimi’nin yaşamını temsil eder. Rodolfo, Mimì’nin hem kalbini hem de vücudunu ısıtmak için elinden geleni yapar fakat o da kendi sınırlarına dayanmıştır. Bu eşikten nasıl geçeceğine karar vermelidir. İçindeki gerçeği yansıtmasa da Mimì’den ayrılır. Zaten bir türlü iyileşemeyen Mimì kalp kırıklığıyla birlikte kalmıştır ve daha da bitkin düşmüştür. İçindeki canlılığı harlayan o ateş sönmeye başlamıştır. Artık buna katlanamaz ve Rodolfo’ya ulaşmaya çalışır. Ressam olan arkadaşı Marcello ile konuşur ve ondan Rodolfo ile görüşmesini ister. Ardından, Mimì sahnenin arkalarına çekildiğinde Rodolfo ve Marcello’nun konuşmalarına şahit olur. Rodolfo’nun içinde kıskançlıklar ve saldırganlıklar yankılanmaya başlar. Ona verebileceklerinin sınırında gezinmeye devam eder. Derinlerdeki gerçeği az çok bilse de Mimì’yi başka erkeklerle flört etmekle suçlar ve onu istemediğini belirtir. Belki burada bastırılan ya da arka plana atılan neydi? Rodolfo sonunda itiraf eder Mimì’ye bakamadığını ve sıcak bir ortam sağlayamadığını. Tam da bu noktada bir tür savunma işin içine girmiş olabilir mi? Artık Rodolfo’nun iç dünyasındaki mesele her ne ise…